بسترم

صدف خالي يك تنهايي است

و تو چون مرواريد

گردن آويز كسان ديگري ...

***

هوشنگ ابتهاج ( ه. الف. سايه (

مهر منی
ماه منی
به دلبری اگر چه جانکاه منی
ز دلبران تویی که دلخواه منی

من شمع وفای توام
روشن به سرای توام
افسانه عشق و جنون
افسانه سرای توام

بینم که چو من تو غزل خوان شده ای
عشق است و غمی که پریشان شده ای

سخن بگو فدای لب های تو من
که با خبر شوم ز دنیای تو من
به وقت رفتنم بیا تا که شوم
دوباره زنده از تماشای تو من


غم دلم را کسی نداند
حکایتم را کسی نخواند
تو مهربانی کن
تو همزبانی کن
که هر که دم زد از وفا دیدم، نشانی از وفا ندارد
دگر کسی ز جمع این یاران، محبت تو را ندارد


ز عشق خود مرا بسوزان
نه با جفا به مهربانی
چنان کز آتشم بمانَد
شراره های جاوه دانی

سخن بگو فدای لب های تو من
که با خبر شوم ز دنیای تو من
به وقت رفتنم بیا تا که شوم
دوباره زنده از تماشای تو من
دوباره زنده از تماشای تو من

ترانه سرا معینی کرمانشاهی